De onzichtbare vuilnisman

Michi en André zijn 2 medewerkers van de stad Oostende. Ik vind het effenaf geweldig hoe ze in beeld worden gebracht in het tv-programma ‘De Vuilste Jobs van Vlaanderen’. Of beter: ik vind het geweldig dát ze in beeld worden gebracht. Je krijgt ze ook mooi in beeld: ’s avonds achterop een vuilniswagen, druk bezig met onze stad netjes te houden. Mensen van vlees en bloed. Mensen die in alle bescheidenheid elke dag opnieuw hun werk doen. 

Werk dat bij de meeste mensen pas in het oog springt als het eens niet wordt gedaan. We kunnen het ons amper voorstellen hoe dat zou zijn. In Napels weten ze dat maar al te goed. Elke paar jaar heerst daar een heuse afvalcrisis waarbij de vuilniszakken weken aan een stuk ophopen in de straten. Met alle gevolgen en gevaren van dien. Misschien herinner je je de beelden nog.  

Weet je trouwens wat bijzonder is? Van zodra de cameraploegen niet meer in de buurt zijn, zie je ook Michi en André niet meer. Dan zie je enkel de vuilniswagen. De mensen achterop zien we doorgaans over het hoofd. We wachten elke week wel tot de vuilkar ons afval komt ophalen. Maar op de vuilnismannen wachten we maar zelden. En toch verdienen ze meer. Veel meer.

Ze verdienen respect. Respect om wie ze zijn. Want hoe kun je ooit echt samenleven als je je medemens niet eens respecteert om wie hij of zij is?

Ze verdienen ook respect om wat ze doen natuurlijk. De stad proper maken en houden is niet alleen een kwestie van uitstraling. Het is ook bittere noodzaak voor de volksgezondheid:  vermijden dat allerhande besmettelijke ziektes weer de kop op steken. Tegelijk wordt afval ook steeds meer een grondstof, in plaats van een pure verliespost die wordt verbrand of gestort. Ook daar spelen de Andrés en Michi’s van deze wereld een onmisbare rol.

En toch krijgen ze maar zelden een bedankje. En soms is het zelfs veel erger dan dat.

Enkele weken geleden werd Saïd, een collega van André en Michi, aangevallen op straat. Saïd deed gewoon zoals elke dag zijn ronde al straatveger. Op een blauwe maandag vond een wijkbewoner, wiens voetpad hij aan het schoonmaken was, het nodig om het hem uit te schelden. Een scheldpartij waarbij Saïd een heel arsenaal aan racistische verwensingen naar het hoofd kreeg geslingerd. En al snel kreeg hij er nog wat kloppen en schoppen bovenop. Met de hulp van 2 toegesnelde collega’s kon Saïd ontkomen.

Hij was danig onder de indruk. Hoe zou je zelf zijn? Toen ik werd opgebeld met de melding van het incident, was ik meer dan danig onder de indruk. Boos, verdrietig ook, om zoveel onrecht. 

En Saïd? Die was de dag erna gewoon weer op post. Hoewel. Gewoon? Ik vind het eerder buitengewoon met hoeveel waardigheid de dappere man hiermee omgaat. Ook dat verdient respect.

  En dat tonen we te weinig. Nochtans, zo moeilijk hoeft dat niet te zijn. Een eenvoudige dankjewel, een waarderend knikje in het passeren, of gewoon een glimlach als blijk van herkenning. Het maakt een wereld van verschil.

En weet je wat het goede nieuws is. Zoals Michi, André en Saïd hebben we in Oostende alleen al een paar honderd medewerkers die er alles aan doen om jouw buurt kraaknet te houden. Elke dag opnieuw krijgen we samen zo een paar 100 kansen om hen onze dankbaarheid te tonen. Elk eentje per dag dan? Zo maken we de onzichtbare vuilnisman weer zichtbaar. En zo hoort het ook.